ගස ඇහැළයි කියන්නී

සුළං හමන ලතාවටයි අතු ඉති නැමුනේ

හිමිදිරියේ සුබාවටයි දළු කොළ දිලුනේ

ගහේම වාසනාවටයි මල් වැල් ඇදුනේ

මගේම වාසනාවටයි නුඹ මට පෙනුනේ

මල් බරවී තිබෙන්නී

සුලඟට මල් නටන්නී

නෙත් සතුටින් පුරන්නී

ගස ඇහැළයි කියන්නී

නෙත් සතුටින් පුරන්නී

සුවඳින් මත් කරන්නී

තාලෙට පෙති සල්ලනී

විදු මව් හැඩ කරන්නී

කැළණිය විශ්ව විද්‍යාලයේ, ශිෂ්‍ය මධ්‍යස්ථානය මැද පිහිටි ඇහැළ ගස....

කලකදී කොළයක්ද නැතිව හිස් අහසට අතු විහිදා හිඳින ඇය, වරෙක ලා දළු නගා විළියෙන් බිම බලා හිනැහේ, මෙසේ මලින් බරවී හිනැහෙන ඇයම, පරිනත කොළද සහිතව කරලින් බරවී තිබෙයි.

විශ්ව විද්‍යාලයට ඈතින් පෙනෙන කඳු පන්ති, මෑතින් ගලන ගංඟා, මල් වතු, ජලාශ ආදී මිහිරි පරිසර නිමැවුම්  අවට නැති වුවද, විටෙක මලින් බර වන, විටක අව්වේ වේලෙන මෙවැනි මල් බර ගස් ශිෂ්‍ය පරපුරට ජීවිතය කියා දෙන නිහඬ කවියක් බඳු යැයි මට සිතේ

සෙනෙහස

මහාචාර්ය එදිරිවීර සරත්චන්ද්‍රයන්ගේ පෙමතො ජායතී සොකො කියන නට්‍යයේ උද්දාල බමුණා මෙහෙම කියනවා,

"ශිෂ්‍යයෝ මට කරති බුහුමන්
භක්ති ප්‍රේමය ඇත ඔවුන් තුළ
මා කෙරේ මතු නොවේ එලෙසට
ශිල්ප ශාස්ත්‍රය වෙතද දක්වති
ඊට අධිකව භක්ති ප්‍රේමය
භක්ති ප්‍රේමය, ගෞරවය හෝ
කුමක් කීවද ඒ එකක්වත් 
නොවේ සෙනෙහස
ඈත සිට පිරිනමන භක්තිය
ගෙනත් පාමුල තබන බුහුමන
ඒ එකක්වත් නොවේ සෙනෙහස
දිවා රෑ දෙක හද සමීපේ 
දෑස නොපියා බලා ඉන්නා
දෙයකි සෙනෙහස
නොලැබ පරිභව මුත් කිසිත් අන්
මොළොක් තෙපුලක් ලබා ගැන්මට
ජීවිතය තිබෙන තුරු
මුහුණ මත ඇස් රඳා ඉන්නා 
දෙයකි සෙනෙහස"

ප්‍රේමය පිළිබඳව ලියවුනු මෙම අගනා පබැදුම සදාකාලෙටම පොදු වූ කරුණක් ගැබ් වෙලා තියනවා. මේ වගේ නිර්මාණ වර්තමානයේ අපිට දකින්න නොලැබීම කනගාටුවට කරුණක්. ඒ උනත් මෙම නාට්‍ය කෘති තවමත් අප අතර පැවතීම සතුටු විය හැකි කාරණයක්

ගඟ හා ඔබ

ගඟක් මුහුදක් කරා නොගොස්

කොහේ යන්නද?

සැඩ පරුෂ ගං දිය මුහුදට එක් වන විට

කොයි තරම් නිසංසලද?

දිය ඇලි සාදමින්

පෙණ කැටි නගමින්

අඟර, දඟර කෙළි කවට සිනා නගමින්

ගමන් කල ගඟමද මේ?

මුහුදට එක් වන විට සිල් ගත්තා වගේ

විටෙක තරහින්ද......විටෙක සතුටින්ද

හඬා වැටෙමින්ද......සිනා නගමින්ද

ලතවෙමින්.....කැලතෙමින්

හෙමි හෙමින්......වේගයෙන්

ගඟ දිය......දහසක් චරිත මවා

මුහුද හා එක්වී මුහුදම වෙයි....

මමද...එසේ ඔබ හා එක්වී ඔබම වෙමි

මරණය සහ හිස නැමීම

මරණය සහ හිස නැමීම

ඉක්බිති සියල්ලෝම දේහයට අත ගැසූහ

නෑදෑයොද, යහළු මිත්‍රයෝද, අසල්වැසියෝද

නොනෑයෝද,තරහ කාරයෝද, දුරින් ආ වැසියෝද මේ අතර දුලබ නොවූහ

එහෙත් පුදුමය නම්

මොවුන්ගෙන් බහුතරය..........................ඔහු කිසිදා නොදැන සිටියවුන් වීමයි

ඔහු නැගී සිටින විට ඔහුව පාගා දැමුද, උදව්වක් ඉල්ලන විට ඉවත බැලූද, ඉහලට නගින විට බිමට ඇද දැමූද, ජයග්‍රහණය කල විට  කෝපයද, ඊර්ෂියාවද සඟවාගෙන ව්‍යාජ සිනහවෙන් ඔහුට සුබ පතා නැති විට සරදම්  කල බොහෝ දෙනෙක් මේ අතර වූහ

දේහයට  හිස නැමූ බොහෝ දෙනෙක් ජීවත්ව සිටින විට ඔහුට හිස නොනැමූහ, ඔහු මළ විට හිස නැමූ බොහෝ දෙනෙක් ඔහුට ජීවත්ව සිටි කාලයේ හිස නොනැමූහ.

එහෙත් මරණය විසින් සියල්ලෝම ඔහුගේ දෙපා මුලට ගෙන්වා ඔහුගේ කුණු වූ සිරුර කර මතින් හිස මතින් ගෙන යාමට සැලැස්වූහ

දෙවියන් ඔහුව ඔසවා තමා වෙතට ගෙන්වා ගත් අතර, දෙවියන් ඔහුට හිස නමා ආචාර කල සේක

WE LOVE EACH OTHER SO MUCH

We want to separate
Go far away from each other
Bonds between us 
Envelop us together
Tightly.....Closely......Strongly.......
I need to leave you
I know....You want to leave me
But.....
Many thing bound us together...
You struggle to leave....
I struggle to leave......
There is no one to stop.....There is nothing to stop us
But we still stick together
Colour.....Race.....Language...... Religion.....
Mean nothing to us
We can not leave.......Although we need it
Because
Once......WE LOVE EACH OTHER SO MUCH..............

සියලු සංස්කාරයෝ නැසෙන සුළුය

බලාපොරොත්තු වූ දේ නොලැබීම දුකකි
හිමිව තිබූ බලාපොරොත්තුවක්
අහිමි වීම
දරාගත නොහැකි දුකකි
"සියලු සංස්කාරයෝ නැසෙන සුළුය"
එබැවින්..........
දරා ගත නොහැකි බලාපොරොත්තු ඇතිකර ගැනීම
දුකකි......සැමටම වඩා දුකකි

People & Happiness

People & Happiness


People in this world think everything they earn will make them happy. 
People think earn more and more.....create more happiness
People go picnic, for movies, parties, festivals
People sing, dance, do lot of things to achieve happiness
People never believe that their happiness can gain without money
People......People......People......People........
Where is this happiness
People..... try to seek your mind
Then you will see the HAPPINESS

අවුරුද්දක් අවිත් ගියා

අවුරුද්දට හැමෝම භෞතික වශයෙන් සෑහෙන්න අලුත් වෙනව. ගෙවල් දොරවල්ද, අදුම් පැළදුම්ද හැම දේම අළුත් වෙනවා. ඒත් අපි ටිකකට හිතුවොත් අපි මානසිකව අළුත් උනාද මේ අවුරුද්දෙ කියල?
අපි අවුරුදු කාලෙට කොච්චර අලුත් කෑම බීම වලින් බඩ පුරව ගන්නවද?
අපිට බැයිද මේ අවුරුදු කාලෙට අපේ සිතුවිලි ටිකත් අළුත් කරල, මනස ටිකක් අළුත් කෑම වලින් පුරවන්න. අපි සමරන අවුරුද්ද අර්ථවත් වෙන්නෙ එහෙම කලොත් විතරයි කියලයි මට හිතෙන්නේ. නැත්නම් අපි නිකම්ම නිකන් සංස්කෘතික චාරිත්‍ර ටිකක් පිළිපැදපු හිස් මිනිස්සු විතරයි
එහෙම අයගේ අවුරුද්ද හරියට රතිඤ්ණ්ඤා කරලක් වගේ තමයි. සෑහෙන්න සද්දයක් දාල පිපිරුවට අතුල හිස්.